سوره النبأ
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِيمِ
1به نام خداى گسترده مهر مهرورز
إِنَّ لِلۡمُتَّقِينَ مَفَازًا
31در حقيقت براى پارسايان (خود نگهدار) كاميابى است.
حَدَآئِقَ وَ أَعۡنَٰبٗا
32(همان) باغ‌ها و انگورها،
وَ كَوَاعِبَ أَتۡرَابٗا
33و (دختران) نوجوان همسال،
وَ كَأۡسٗا دِهَاقٗا
34و جامى پر (از شراب بهشتى).
لَّا يَسۡمَعُونَ فِيهَا لَغۡوٗا وَ لَا كِذَّٰبٗا
35كه در آنجا هيچ بيهودگى و تكذيبى نمى‌شنوند.
جَزَآءٗ مِّن رَّبِّكَ عَطَآءً حِسَابٗا
36(اين) پاداشى است از سوى پروردگارت در حالى كه بخششى حساب شده است.
رَّبِّ ٱلسَّمَٰوَٰتِ وَ ٱلۡأَرۡضِ وَ مَا بَيۡنَهُمَا ٱلرَّحۡمَٰنِ لَا يَمۡلِكُونَ مِنۡهُ خِطَابٗا
37(همان) پروردگار آسمان‌ها و زمين و آنچه در بين آن دو است، (همان خداى) گسترده‌مهر؛ در حالى كه از جانب او (اجازه) سخن گفتن ندارند.
يَوۡمَ يَقُومُ ٱلرُّوحُ وَ ٱلۡمَلَٰٓئِكَةُ صَفّٗا لَّا يَتَكَلَّمُونَ إِلَّا مَنۡ أَذِنَ لَهُ ٱلرَّحۡمَٰنُ وَ قَالَ صَوَابٗا
38روزى كه روح و فرشتگان صف كشيده بپا مى‌خيزند، در حالى كه سخن نمى‌گويند جز كسى كه (خداى) گسترده‌مهر به او رخصت دهد، و مطابق واقع گويد.
ذَٰلِكَ ٱلۡيَوۡمُ ٱلۡحَقُّ فَمَن شَآءَ ٱتَّخَذَ إِلَىٰ رَبِّهِۦ مَ‍َٔابًا
39آن روز حق است؛ پس هر كس بخواهد (راه) بازگشتى به سوى پروردگارش بر گزيند.
إِنَّآ أَنذَرۡنَٰكُمۡ عَذَابٗا قَرِيبٗا يَوۡمَ يَنظُرُ ٱلۡمَرۡءُ مَا قَدَّمَتۡ يَدَاهُ وَ يَقُولُ ٱلۡكَافِرُ يَٰلَيۡتَنِي كُنتُ تُرَٰبَۢا
40در حقيقت ما شما را به عذابى نزديك هشدار داديم؛ روزى كه انسان به دستاورد پيشين خود مى‌نگرد، و كافر مى‌گويد:« اى كاش من خاك بودم! »
سوره الشمس
بِسۡمِ ٱللَّهِ ٱلرَّحۡمَٰنِ ٱلرَّحِيمِ وَ ٱلشَّمۡسِ وَ ضُحَىٰهَا
1به نام خداى گسترده‌مهر مهرورز؛ سوگند به خورشيد و (تابش) نيمروزش!
وَ ٱلۡقَمَرِ إِذَا تَلَىٰهَا
2سوگند به ماه هنگامى كه در پى آن در آيد!
وَ ٱلنَّهَارِ إِذَا جَلَّىٰهَا
3سوگند به روز هنگامى كه آن را آشكار سازد!
وَ ٱلَّيۡلِ إِذَا يَغۡشَىٰهَا
4سوگند به شب هنگامى كه آن را فراگيرد!
وَ ٱلسَّمَآءِ وَ مَا بَنَىٰهَا
5سوگند به آسمان و آنكه آن را بنا كرد!
وَ ٱلۡأَرۡضِ وَ مَا طَحَىٰهَا
6سوگند به زمين و آنكه آن را گستراند!
وَ نَفۡسٖ وَ مَا سَوَّىٰهَا
7سوگند به نفس و آنكه آن را مرتب ساخت!
فَأَلۡهَمَهَا فُجُورَهَا وَ تَقۡوَىٰهَا
8و بد كاريش و پارسايى‌اش را به او الهام كرد،
قَدۡ أَفۡلَحَ مَن زَكَّىٰهَا
9كه بيقين كسى كه آن را [پاك كرد و] رشد داد رستگار (و پيروز) شد.
وَ قَدۡ خَابَ مَن دَسَّىٰهَا
10و بيقين كسى كه آن (نفس را با گناه آلوده كرد و) پوشاند، نوميد شد!
كَذَّبَتۡ ثَمُودُ بِطَغۡوَىٰهَآ
11(قوم)« ثمود »بخاطر طغيانش (پيامبرش را) تكذيب كردند،
إِذِ ٱنۢبَعَثَ أَشۡقَىٰهَا
12آنگاه كه بدبخت‌ترين‌شان برانگيخته شد؛
فَقَالَ لَهُمۡ رَسُولُ ٱللَّهِ نَاقَةَ ٱللَّهِ وَ سُقۡيَٰهَا
13و فرستاده خدا به آنان گفت:« ماده شتر (معجزه آساى) خدا و آبشخور آن را (واگذاريد.) »
فَكَذَّبُوهُ فَعَقَرُوهَا فَدَمۡدَمَ عَلَيۡهِمۡ رَبُّهُم بِذَنۢبِهِمۡ فَسَوَّىٰهَا
14و او را تكذيب كردند و آن را پى كردند؛ پس پروردگارشان به سبب پيامد [گناه] شان آنان را هلاك ساخت و آنها را (با خاك) يكسان كرد!
وَ لَا يَخَافُ عُقۡبَٰهَا
15در حالى كه از فرجام آنها نمى‌ترسد.
